Jeśli nie ja, to kto? Krótko o tym, kto powinien prowadzić działania PR w NGO

Do tej pory mówiliśmy o tym, jak dobrze przygotować się do budowy wizerunku NGO. Znamy misję organizacji. Mamy wizję i wartości, którymi będziemy się kierować w naszych działaniach. Przeszliśmy przez etap budowy tożsamości. Poznaliśmy narzędzia Corporate identity, dzięki którym możemy wzmacniać naszą organizację.


Przy tej okazji warto omówić jeszcze jedną kwestię: Kto powinien to wszystko zrobić? Kto powinien zajmować się PR-em w organizacji pozarządowej?

Niektórzy powiedzą – tylko specjaliści. Inni natomiast, że to niemożliwe, gdyż NGO’sy mają ograniczony budżet na wszystko. W takiej sytuacji promocją najczęściej zajmuje się osoba/osoby z zespołu (czasami stażyści lub praktykanci). W praktyce, zwłaszcza w przypadku małych NGO'sów, rzadko zdarza się by do promocji wyznaczono specjalny podzespół ludzi.

Czy to dobrze? I tak i nie. Plusem takiego rozwiązania jest to, że te osoby dużo o nas wiedzą. Znają naszą misję, mają taką samą wizję (a przynajmniej mieć powinny). I co kluczowe, mówią tym samym językiem. Jeszcze lepiej gdy mają pewne predyspozycje do takiej pracy, ale o tym za chwilę.

Jednocześnie minus jest taki, że wyżej podane cechy mogą niekorzystnie wpływać na promocję organizacji na zewnątrz. Szkodliwym może być także brak wiedzy z zakresu public relations jak i ograniczone spojrzenie na sytuację wewnątrz organizacji. Jeśli do tego dojdzie brak zaangażowania po stronie współpracowników, wtedy efekty mogą odbiegać od tych zamierzonych.

Czy współpracownicy mogą być dobrymi PR’owcami? Myślę, że tak. Dla przykładu przytoczę sytuację pewnej organizacji pozarządowej. Nie było możliwości (przede wszystkim finansowej) by skorzystać z pomocy eksperta. Sytuacja była dużym wyzwaniem ponieważ działania PR-owe były niezbędne dla skutecznej realizacji jednego z projektów organizacji. Wymyślono sposób na zaradzenie tej sytuacji. Spośród najbardziej zaangażowanych współpracowników wyłoniono osobę, która miała najlepsze cechy do pracy na stanowisku PR-owca. Udało się. Dzięki temu, jako stowarzyszenie otworzyli się na nowe możliwości. Zaznajomili się też z tematyką public relations. Co ważniejsze, na skutek tego, wiedzieli lepiej kim są, mieli określoną wizję swoich działań jak i cel do którego chcieli dążyć. Rok później, kiedy zaczął się okres „prosperity”, zatrudnili nową osobę do promocji. Na tym etapie, wiedzieli już jakiej osoby szukają do zespołu.

Jakie to mogą być predyspozycje? Czym kierować się, by wybrać spośród współpracowników osobę do działań PR? Bądź, gdy organizacja szuka nowej osoby do zespołu, jaka ta osoba powinna być? 
Poniżej zebrałam kilka cech PR-owca pracującego dla organizacji pozarządowej:

- miłe (przyjazne) usposobienie (warto nie tylko w tym zawodzie)

- myślenie krytyczne – zwłaszcza wobec własnych tekstów

- zachowanie zimnej krwi w sytuacjach kryzysowych

- budowanie myśli i zdań z prostym przekazem

- głód wiedzy (zwłaszcza z zakresu PR’u i ciągły rozwój w tym zakresie)

- umiejętność słuchania i odpowiadania

- otwarcie się na nowe

- nie poddawanie się zbyt łatwo

- szczerość i prostolinijność

- łatwość pisania – poprawny język

- znajomość programu graficznego (coś więcej niż Paint…)


- znajomość środowiska Internetu - zwłaszcza social media


-wielozadaniowość

Ponadto, warto by „poszukiwana” osoba dodatkowo posiadała:

- „kontrolowaną agresję” 

Stan pośredni pomiędzy pasywnością a przesadną agresywnością. W praktyce oznacza to, że wiemy kiedy włączyć adrenalinę a kiedy powinna być wyłączona.

- cierpliwość 

Bardzo się przydaje, zwłaszcza w kontaktach z mediami.

- łatwość wystąpień przed ludźmi/kamerą 

Powstrzymać lęk, odrzucić obawy np. przed wykonaniem rozmowy telefonicznej z dziennikarzem lub wystąpieniem przed kamerą.

- osobowość medialna 

Nie mowie tu o wyglądzie modelki/modela ale poprawnej postawie i charakterystycznym głosie. Bo często zapominamy, że nie tylko nas widzą ale i słyszą!

Poniżej infografika z większością przydatnych cech, trochę z przymrużeniem oka – Pr-owiec NGO– czyli kto?